MIJN VADERWOND

Deze tekst schreef ik begin dit jaar.
Ik schreef ‘m en herschreef ‘m.
Ga ik ‘m delen? Of toch niet?
Heel kwetsbaar vind ik dit.

Soms voel ik schaamte,
dan weer pijn en verdriet,
tegelijk soms boosheid
en ook angst.

En trots.
Ook trots.

Hier komt ie.
De tweede foto is van oudejaarsavond.
Zie mij blinken tussen deze twee krachtige mannen.
Een paar jaar terug kon ik me niet inbeelden
dat ik zo ontspannen tussen twee beschikbare mannen zou kunnen staan.

Wat een traject heb ik al afgelegd.
In het op hartsniveau leren verbinden met mannen.
Want jarenlang was ik angstig voor mannen.
Nee, niet bewust natuurlijk,
ik had het helemaal niet door.

Uit angst voor échte verbinding
creëerde ik beschermingsmechanismen, zoals:
– Stoere praat, een grote mond (vaak hard en helemaal niet liefdevol)
– Totaal geen contact zoeken en mannen op afstand houden, dit waren dan in mijn ogen de ‘watjes zonder ballen’
– Of net heel hard ‘jagen’ en de man geen man laten zijn (ik kon heel moeilijk ontvangen of me laten leiden)
– Te snel het bed induiken, mijn grenzen niet voelen en dus ook niet kunnen aangeven

Ik wist totaal niet hoe het kon.
Gezond relateren met mannen.
Ik stond altijd ‘aan’.
Op mijn hoede.
Volledige controle.
En tegelijk zo vaak grenzeloos.

Ik voelde niet.
Was totaal afgesloten van mijn lichaam.
Ik dissocieerde heel vaak.
Uit zelfbescherming.
Met alle gevolgen vandien.

Mijn vaderwond.
De eerste mannen in mijn vroege leven, mijn vader en grootvader,
voelden voor mij onveilig aan als kind.
Hoewel ze mij met de beste bedoelingen en grootste liefde hebben grootgebracht.

Met wat binnen hún mogelijkheden lag.
(nu wetende dat ook zij wonden en pijn dragen uit hun eigen opvoeding,
en mijn grootouders dan weer uit hún opvoeding en ga zo maar door…)

Ik heb er een overtuiging, een waarheid van gemaakt: alle mannen zijn onveilig.£
Dus, ik heb als kind besloten,
uit zelfbescherming:

ik sluit mijn hart voor elke man.

De pijn van een vaderwond (of moederwond)
kan generaties lang worden doorgegeven.
Tot iemand er klaar voor is,
de pijn te doorvoelen en de wond te helen.
Klaarblijkelijk ben ik diegene
die dit heb te doen in mijn vaderlijn.

Mijn vaderwond.
In therapie kon ik deze wond helen.
Heling van een vader- of moederwond,
is een innerlijk proces.
Een proces van inzichten en pijn doorvoelen.
Een proces van emoties uiten en vergeven.
Ik kon mijn beschermingsmechanismen doorzien en deze stap voor stap ombuigen.

Toch voelt het af en toe ook nog pijnlijk.
Dan ervaar ik een moment
waarop mijn tranen stromen,
bij het voelen van het verdriet
het gemis.

Om het nog niet gehad hebben van een geliefde.
En onder die gedachte,
zit mijn kleine meisjeverdriet van toen.

Ook al vertrouw ik.
En weet ik dat de dag komt
waarop de man van wie ik houd,
wie dat ook mag zijn,
voor mij gaat kiezen.
Vanuit vrijheid en vertrouwen.
Omdat ik kies voor mezelf.
Omdat ik halt toeroep aan die vaderwond
die generaties lang werd doorgegeven.
Omdat ik de moed had om deze pijn aan te gaan.
Omdat ik verantwoordelijkheid nam voor

de pijn van mijn innerlijk kind.
Omdat ik zo in de eerste plaats voor mezelf kies en dat ook zal blijven doen. Altijd.

En jij, lieve vrouw?

Hoe is jouw relatie met de mannen in je leven?
Staat jouw hart open?
Waar ben jij bang voor?
Welke mechanismen heb jij jezelf aangeleerd?
Wat is jouw oordeel over mannen?
Kan jij écht en diep verbinden?

Je hoeft geen groot trauma te hebben meegemaakt om belemmerende overtuigingen over mannen te hebben.

Het is mijn wens
vrouwen te begeleiden
hun hart naar mannen te openen
en open te houden.

En vooral en in de eerste plaats
hun hart open te houden
naar zichzelf en hun innerlijk kind.

Ik buig.
Ik buig voor mezelf.

Ik buig voor alle mannen.

Ik buig voor alle vrouwen.

In liefde

♡

Sophie

PS: Op de eerste foto zie je mijn vader en ik vorige zomer. Als je meeleest, papa: dankjewel voor jouw liefde. Dankjewel voor de lessen. Ik hou van je.