KLEINE MEISJE – VERDRIET

Het voelt kwetsbaar dit te delen.
Maar delen is helen en opent het hart.

Gisteren heb ik verdriet gevoeld.
Ik voelde het zondag reeds klaar zitten in mijn lichaam.
Ik voelde dat er iets zou loskomen.
Precies op de plek waar ik gisteren met mijn aandacht naartoe ging.

De dag ervoor huilde ik nog om de niet-echte reden.
Ik huilde om de trigger, de situatie die de oude kindpijn aanraakte.
Verdriet omdat ik ‘nog steeds’ (zegt een stemmetje in mij) geen levenspartner heb.
Angst dat ik geen liefdevolle relatie zal kunnen aangaan.
Angst om overspoeld te worden door mannelijke energie.

Gisteren kon ik de onderliggende laag voelen.
Het gaat ‘m niet om die man.
Het gaat ‘m niet om die relatie.
Waar het écht om gaat, is dat de verdrietlaag van het vijfjarige meisje in mij wordt aangeraakt.

Het vijfjarige meisje dat de steun van haar papa mist,
ook al deed mijn papa alles wat toen in zijn mogelijkheden lag.

Het meisje dat zich alleen gelaten voelt.
Het meisje dat denkt het allemaal alleen te moeten doen en alleen door het leven te moeten.

De pijn van toen had ik nu blijkbaar te doorvoelen. Mijn lichaam gaf het aan.
Ik bedankte het kleine meisje in mij
voor de moed die ze toen had om zich op die manier te beschermen.
Ik nam mijn verantwoordelijkheid op voor deze pijn als volwassene.
Zodat ik niet in het kindstuk blijf hangen.
Zodat het mij niet meer onbewust belemmert.

Ik liet de tranen stromen.
Ik legde mijn hand op de plek waar ik de pijn voelde.
En ik reikte uit naar vrienden.
Ik vroeg om steun.

Het verschil met vroeger is, dat ik me nu bewust ben van wat er met me gebeurt wanneer ik emotioneel word.
En ik hier verantwoordelijkheid voor kan opnemen zodat ik niet in de emotie blijf hangen.

Liefs van een alweer innerlijk rustige Sophie ♡

PS: Als je meeleest, papa, dankje voor je liefde. Ik hou van je.